کد مطلب:244002 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:128
مشورت کردن و استخاره گرفتن
[39] 39 - عیاشی گفته است:
از علی بن مهزیار اهوازی روایت شده كه گفت: امام جواد علیه السلام در نامه ای برایم نوشت: از فلانی درخواست كن كه با من، مشورت نماید؛ (برای من مشورت دهد و برای من در مشورتش همچون برادر محبت، برگزیند، آنچنانكه) برای خود بر می گزیند؛ چه اینكه او از آنچه در شهر و دیارش، روا و رایج است، آگاه می باشد و می داند كه چگونه با صاحبان قدرت و حكومت، بده بستان كند؛ البته مشورت كردن، خجسته و مبارك است؛ خدای متعال در قرآن كریم، به پیامبرش فرمود: (فاعف عنهم و استغفر لهم و شاورهم فی الأمر فاذا عزمت فتوكل علی الله ان الله یحب المتوكلین) [1] «پس بر آنها ببخش و برای ایشان، آمرزش بخواه و در كارها، با آنان مشورت كن؛ اما هنگامی كه تصمیم گرفتی، (قاطع باش) بر خدا توكل كن؛ زیرا خداوند متوكلان را دوست دارد.» بنابراین، هر گاه آنچه می گوید صحیح و روا باشد، رأی و نظرش را تأیید و تصویب می كنم؛ اما اگر چنین نیست، امیدوارم آن (قول او) را به خواست خداوند، بر صراط روشن قرار دهم.
در تفسیر آیه: (و شاورهم فی الأمر) «و در كارها، با آنان مشورت كن.» فرمود: یعنی طلب خیر و بهترین تدبیر را كردن. [2] .
از علی بن مهزیار اهوازی روایت شده كه گفت: امام جواد علیه السلام در نامه ای برایم نوشت: از فلانی درخواست كن كه با من، مشورت نماید؛ (برای من مشورت دهد و برای من در مشورتش همچون برادر محبت، برگزیند، آنچنانكه) برای خود بر می گزیند؛ چه اینكه او از آنچه در شهر و دیارش، روا و رایج است، آگاه می باشد و می داند كه چگونه با صاحبان قدرت و حكومت، بده بستان كند؛ البته مشورت كردن، خجسته و مبارك است؛ خدای متعال در قرآن كریم، به پیامبرش فرمود: (فاعف عنهم و استغفر لهم و شاورهم فی الأمر فاذا عزمت فتوكل علی الله ان الله یحب المتوكلین) [1] «پس بر آنها ببخش و برای ایشان، آمرزش بخواه و در كارها، با آنان مشورت كن؛ اما هنگامی كه تصمیم گرفتی، (قاطع باش) بر خدا توكل كن؛ زیرا خداوند متوكلان را دوست دارد.» بنابراین، هر گاه آنچه می گوید صحیح و روا باشد، رأی و نظرش را تأیید و تصویب می كنم؛ اما اگر چنین نیست، امیدوارم آن (قول او) را به خواست خداوند، بر صراط روشن قرار دهم.
در تفسیر آیه: (و شاورهم فی الأمر) «و در كارها، با آنان مشورت كن.» فرمود: یعنی طلب خیر و بهترین تدبیر را كردن. [2] .
[1] آل عمران 3: 153.
[2] تفسير عياشي 1: 205 ح 147.